Zal een nepstem ooit mijn hart veroveren?
Ding dong: “Dames en heren, goedemorgen, het volgende station is Utrecht Lunetten.“
In de nieuwe Sprinters hoor ik dit omroepberichtje voor elke treinstop. Er is iets met dit berichtje. Let vooral eens op het ‘goedemorgen’. Daar duikt de vrouw met haar stem de diepte in en ze spreekt dit zo zwoel uit dat ik haar vriendelijke groet meteen wantrouw … wat wil ze van me? Ze wil me vriendelijk groeten, maar ik ben niet gek: die stem is niet echt, die groet evenmin. Ik word opgelicht hier, hoe welgemeend ze het woordje ‘goedemorgen’ ooit heeft ingesproken. De machinist of conducteur drukt op knopje 12, treinstopbericht inclusief ‘goedemorgen’, en klaar is kees. Hoe vaker ik dit berichtje hoor, hoe groter de allergie. Ik wil een authentieke ‘goedemorgen’, recht uit het hart van een machinist of conducteur van vlees en bloed. That’s it. No more, no less. Deze digitale mevrouw groet mij slechts uit een computerhart en dat klinkt nogal afstandelijk, kil. Hoe zwoel ze het ook bedoelt.
De man met vrouwenstem
Is dat erg, een zwoele nepstem uit een kil computerhart? Nou, niet als het incidenteel is. Maar ik hoor steeds vaker nepstemmetjes en de temperatuur daalt met de dag. Afgelopen weekend bijvoorbeeld. Ik liep hard, 10 km lang, voor de lol, in een wedstrijd ergens in Zuid-Holland. Noem het een hobby. Tijdens die hobby ben je eigenlijk alleen maar bezig met ademhalen, voeten goed voor je neerzetten, laveren tussen andere hardlopers, reclameteksten op de achterkant van shirtjes lezen, je afvragen op welke kilometer je nu bent, of je het vol gaat houden, hoe lang nog, wat een leuke schaapjes in het weiland. Dat soort dingen. Terwijl ik met deze ingewikkelde gedachten bezig ben, hoor ik opeens iets naast me. Ik zie een man en hoor een geluid dat ik niet direct kan plaatsen. Ik hoor een vrouwenstem, maar zie een man. Echt, het was gewoon een man. Wat blijkt? Die hardloper heeft ergens een apparaatje (GPS? hartslagmeter?) waar een stemmetje uitkomt. Ik luister nog eens goed en probeer te verstaan wat zijn bijrijdster zegt. Ik hoor een hoge, iele stem maar kan net niet horen wat ze hem precies influistert. Jammer! Bedgeheimen? Nee … Wat dan? Hoe hij het parcours moet lopen? “Rechtdoor en bij het eerstvolgende bruggetje erover heen.” Nee … natuurlijk niet. Dat zegt ze allemaal niet. Ze is geen TomTom.
Hartbewaking
Wat is ze dan wel? Welnu, een mooi voorbeeld van een nepstem waar mannen voor vallen. Als een blok. Hij hield echt zijn pas in toen die vrouw weer begon. Ongelooflijk. Wat een vrouwelijke nepstem allemaal kan doen met een man. Terwijl ik nog steeds loop te hijgen, fluisterde die vrouwenstem mijn buurman toe dat zijn hart te hard klopte. Denk ik. Ik vermoed dat deze vrouw over zijn hart waakte. Zou ze zinnen hebben geformuleerd als: “Neem gas terug, je hartslag bevindt zich nu in je anaerobe zone, als je zo doorgaat dan val je straks dood neer?” Ik weet het niet. Ik zal het voorlopig ook niet weten. Voor mij geen nepstem, maar alleen mijn eigen hart. Soms te snel kloppend, soms een beetje gevaarlijk, maar wel echt.
Voordat een nepstem mijn hart verovert …
